Η Παναγία των Παρισίων

«Τίποτα δεν κάνει τον άνθρωπο πιο περιπετειώδη από μια άδεια τσέπη».

Έχοντας γραφεί στα 1831, η Παναγία των Παρισίων αποτελεί ένα έργο αναφοράς της γαλλικής λογοτεχνίας, το οποίο μέχρι σήμερα έχει προσαρμοστεί σε δεκάδες κινηματογραφικές, τηλεοπτικές και θεατρικές εκδοχές.

Η «Παναγία των Παρισίων» είναι η ιστορία του δύσμορφου κωδωνοκρούστη Κουασιμόδου και της τσιγγάνας Εσμεράλδας, με πραγματικό, ωστόσο, πρωταγωνιστή του πολυσέλιδου βιβλίου να είναι ο διάσημος καθεδρικός ναός του Παρισιού, με τον Ουγκό να περιγράφει το μεσαιωνικό Παρίσι, σχολιάζοντας, παράλληλα, τα κακώς κείμενα της εποχής του.

Η δράση του μυθιστορήματος διαδραματίζεται στα τέλη του 15ου αιώνα, σε μια εποχή που η Παναγία των Παρισίων μετρούσε περισσότερο από έναν αιώνα ζωής, με βασικό μέλημα του Ουγκό την ευαισθητοποίηση των συγχρόνων του για την αξία της γοτθικής αρχιτεκτονικής, που παραμελήθηκε και, κατά κύριο λόγο, καταστράφηκε ή αντικαταστάθηκε από κτίρια σε νεότερο στυλ.

Παρόλα αυτά, το μνημειώδες μυθιστόρημα δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στη στείρα περιγραφή του ναού, αλλά περιγράφει όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων και των επιπτώσεών τους: τον πόθο, το μίσος, την αδικία, τη γενναιοδωρία, το θάρρος, τη δικαιοσύνη και φυσικά την ελευθερία, την προδοσία κ.ά., με τον συγγραφέα να παραμένει μέχρι τέλους πιστός στο δόγμα «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη».

Ο Ουγκό συνθέτει ένα μυθιστόρημα γεμάτο βασανιστήρια και βαρβαρότητα, παρουσιάζοντας, ωστόσο, στο τέλος κάποιο μέτρο δικαιοσύνης. Ο σκληρός και υποκριτικός Φρόλο παίρνει ό,τι του αξίζει, ενώ η πεποίθηση του Γκρίνγκουαρ ότι η δύναμη των λέξεων μπορεί να ξεπερνά τη δύναμη του καταναγκασμού δικαιώνεται, με το κόστος της αθώας ανθρώπινης ζωής να είναι, μέχρι τέλους, υψηλό.

Αυτό, όμως, που υπενθυμίζεται μέχρι και την τελευταία σελίδα, με συγκινητικό τρόπο, είναι η αγνή και αδιάφθορη αγάπη του Κουασιμόδου για την όμορφη Εσμεράλδα.

Η Παναγία των Παρισίων